Ο Πλάτανος Ναυπακτίας, είναι χωριό δημιούργημα της εποχής της Τουρκοκρατίας (1400-1450), μιας ζοφερής εποχής, όπου οι πρόγονοί μας, εγκατέλειψαν τους κάμπους για να αποφύγουν τον ζυγό της δουλειάς, και ζήτησαν καταφύγια σε ορεινούς και απρόσιτους τόπους. Ο Πλάτανος, με το πυκνό δάσος του και τα απόγκρεμνα βράχια, τα περιβόητα «μαγαζιά», έδωσε μόνο ηρωικούς αγωνιστές, μα και τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής τον καιρό της επανάστασης. Το όνομα του χωριού, προήλθε από τα πολλά μεγάλα πλατάνια που υπήρχαν στην περιοχή. Από το 1912, σύμφωνα με το ΦΕΚΑ το χωριό, διατέλεσε ιδία Κοινότητα. Σήμερα (2000) αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα Δήμου Πλατάνου, με πρωτεύουσα τον Πλάτανο. Ηλιόλουστο-παραδοσιακό χωριό του βουνού Αλωνάκις στην πλαγιά, υψόμ. 875 μ. με προστάτη του τον Άγιο Νικόλαο, που πανηγυρικά γιορτάζει στις 6 Δεκεμβρίου. Παλιά εκκλησία αρχιτεκτονικής: Απλή Βασιλική. Στην κεντρική πλατεία που λέγεται αγορά (παλαιότερα έσφυζε από ζωή), σήμερα λειτουργούν 2 παντοπωλεία, 2 ταβέρνες, κρεοπωλείο, κουρείο, δύο καφενεία, όπου συχνάζουν για τη γνωστή «πρέφα» τα γεροντάκια μετά το μόχθο της ημέρας και οι λίγοι εναπομείναντες συνταξιούχοι «σκοτώνουν» την ώρα τους. Στην απάνω μεριά του χωριού βρίσκεται το πέτρινο Δημοτικό Σχολείο. Πορεύεται στον χρόνο ως ανεκτίμητη αξία της παράδοσης και του πολιτισμού. Στην Πλατεία το Κοινοτικό γραφείο, σήμερα Δημαρχείο, διαθέτη και δεύτερο πάτωμα για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ανεβαίνοντας τον δρόμο προς την Αστυνομία αριστερά νιώθεις συγκίνηση και υπερηφάνεια μπροστά στο Ηρώο των πεσόντων Πλατανιωτών (1912-22, 1940-49) που έδωσαν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και άνοιξαν δρόμους λεύτερους για μας. Πάνω κάτω στο χωριό 4 βρύσες πέτρινες, που ξεδίψασαν ανθρώπους –ζώα και πουλιά. Η ματιά σεργιανίζει σε καταπράσινες ραχούλες, λαγκαδιές, και πολλά ξωκλήσια. Κατηφορίζοντας συναντάς το βουερό-μεγαλόπρεπο ποτάμι Κότσαλο, με τους γοητευτικούς μύθους που μιλάνε για τις νύμφες- θυγατέρες του που είχαν δραματικές- ερωτικές περιπέτειες με Θεούς και ήρωες. Μια ζωγραφιά είναι ο Πλάτανος, με ένα γκρίζο, που σου θλίβει την καρδιά, η ερημιά του: «Χέρσα χωράφια, λίγοι κάτοικοι, ελάχιστα παιδιά. Τίποτα δεν θυμίζει το χθες, ένα χθες που βούιζε από ζωή, ήθη, έθιμα, γιορτάσια, όλος ο τόπος αντηχούσε από τον ήχο των γιδοπροβάτων και τη γλυκειά φλογέρα. Γεωργοί και κτηνοτρόφοι ήσαν οι περισσότεροι Πλατανιώτες. Όργωναν, έσπερναν, φύτευαν την «κακοτράχηλη» γη, μα εκείνη, αδυνατούσε να τους θρέφει. Έτσι, η εύκολη απόκτηση αγαθών, «πλάνεψε» τους νέους για την Ξενιτιά. Το παρήγορο και ελπιδοφόρο είναι, πως φεύγοντας, πήραν μαζί τους και τον Πλάτανο, Φυλαχτάρι-Μύρο ακριβό. Δεν το ξεχνούν, συμπαραστέκονται υλικά και πνευματικά. Κι όταν η ψυχή τους φτερουγίζει και η νοσταλγία τους πνίγει, επιστρέφουν προσκυνητές εκεί που έπαιξαν παιδιά, εκεί που άφησαν αγαπημένους και στιγμές μοναδικές. Δίνουν ζωή στο χωριό και σαν αντιχάρισμα η γενέτειρα με τα πολύχρωμα μαγευτικά τοπία, επιδρά το σώμα και στην ψυχή τους παίρνουν ζωή και χαρά. Άνθρωποι απλοί, βουνίσιοι, με καρδιές καθάρια οι Πλατανιώτες, καλοσυνάτοι και πολύ φιλόξενοι, σας προσκαλούν, όσοι θέλετε να ξεφύγετε από την «βοή της πόλης», να έρθετε να νοιώσετε τη γαλήνη, την ομορφιά, της ευλογημένης ελληνικής γης μας. Ας είμαστε ευγνώμονες στους μόνιμους κατοίκους των χωριών μας διότι είναι φύλακες και διατηρητές τους. «κι εγώ, που τόσα σου χρωστώ, γενέθλια Γη. Πως να στα εξοφλήσω; Πήρα την πέννα κι έγραψα για να σ’ αθανατίσω».